 |
| φωτο |
Τα περισσότερα δελφίνια που έχουν αιχμαλωτιστεί από τη θάλασσα, είναι δυνητικά απελευθερώσιμα, όχι όμως όλα. Μερικά έχουν παραμείνει στην αιχμαλωσία τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που όλες οι απαραίτητες φυσικές δεξιότητες για την επιβίωση έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Το περιβάλλον είναι αυτό που καθορίζει τη συμπεριφορά. Και τα μη απελευθερώσιμα δελφίνια έχουν χάσει κάτι πολύ σημαντικό, κάτι που, αν μιλούσαμε για άνθρωπο, θα το λέγαμε "πνεύμα". Τα δελφίνια αυτά έχουν χάσει για πάντα ένα πολύ σημαντικό μέρος από τη ζωτική τους δύναμη, έχουν χάσει τη ψυχή τους. Γι' αυτά είναι ήδη πολύ αργά...
Τα δελφίνια που έχουν γεννηθεί στην αιχμαλωσία ΔΕΝ είναι απελευθερώσιμα. Επιστροφή στο φυσικό περιβάλλον δεν υπάρχει γι' αυτά. Γιατί απλούστατα δεν έχουν κανένα...
Ένα δελφίνι μπορεί να θεωρηθεί δυνητικά απελευθερώσιμο αν ανταποκρίνεται στις παρακάτω προδιαγραφές: 1) Είναι καλά στη υγεία του και σε καλή φυσική κατάσταση, 2) Έχει ανακτήσει την ικανότητα να χρησιμοποιεί το σόναρ του, 3) Έχει ανακτήσει την ικανότητά του να κυνηγάει ζωντανά ψάρια με το σύστημα του ηχοεντοπισμού, και 4) Μπορεί να ανταπεξέλθει σε ενδεχόμενη επίθεση από καρχαρίες.
Ένα δελφίνι μπορεί να φαίνεται σα να θέλει να γίνει "pet". Μοιάζει σα να είναι πάντοτε χαμογελαστό, σα να θέλει να παίξει με τους ανθρώπους. Όμως αυτό δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Τα άγρια ζώα, ακόμη και κάτω από συνθήκες αιχμαλωσίας, παραμένουν για πάντα άγρια, έτσι τα έχει φτειάξει η φύση. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι όλα τα αιχμάλωτα άγρια ζώα θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να απελευθερωθούν. Μόνον σε ορισμένα από αυτά η "αλλοτρίωση" που τους έχει προκαλέσει η ζωή στην αιχμαλωσία είναι επανορθώσιμη. Τα υπόλοιπα έχουν χάσει οριστικά αυτή την ευκαιρία. ΟΜΩΣ ΟΛΑ τα δελφίνια ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ και μπορούν να προσαρμοστούν σε ένα κάπως πιο φυσικό περιβάλλον, όλα τα αιχμάλωτα δελφίνια δικαιούνται και μπορούν να βγούν από τις πισίνες των δελφιναρίων και να ζήσουν, για παράδειγμα, σε μια λιμνοθάλασσα ή σε έναν περιφραγμένο θαλάσσιο όρμο. Εκεί θα έχουν την ευκαιρία να βιώσουν ξανά τους φυσικούς τους ρυθμούς, να έρθουν και πάλι σε επαφή με τα θαλάσσια ρεύματα, και να συναντήσουν ξανά την αληθινή ζωή και τα ζωντανά ψάρια. Κάτι τέτοιο θα ήταν γι' αυτά θεραπευτικό και θα μπορούσε να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής τους. Και αυτή είναι η μόνη αποζημίωση, και η μόνη αποκατάσταση που, σαν υπεύθυνοι άνθρωποι, μπορούμε να τους προσφέρουμε.
Όπως λέει και ο Louie Psihoyos, για τα αιχμάλωτα δελφίνια υπάρχουν δύο τρόποι διάσωσης: Είτε να επιστρέψουν εκεί όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, είτε να ζήσουν σε κάποιο φυσικό καταφύγιο - όρμο, όπου σταδιακά θα εγκλιματιστούν και θα επιδείξουν τη φυσική τους συμπεριφορά μέσα στη θάλασσα (Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, σελ. 54).
Ένα από τα πιο κοινά (και τα πιο κουτά) επιχειρήματα των δελφιναρίων είναι ότι, αν τα δελφίνια τους αφεθούν στη θάλασσα, δεν θα επιβιώσουν. Αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία σε καμία περίπτωση. Γιατί αν αυτό το επιχείρημα είχε βάση, τότε οι μη απελευθερώσιμες αρκούδες θα έπρεπε να είναι με το χαλκά στη μύτη και να χορεύουν ακόμα...
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου